poniedziałek, 22 marca 2010

Mama i Tata

Czy dorosłą osobę może rozczulać widok rodziców aż do łez? Czy gdy patrzę na Tatę i łykam ukradkiem łzy napływające do oczu i gardła(?) jestem normalna? Zastanawiam się, co dzieje się z moją dziecięcą miłością do rodziców? Czy ona jakoś ewoluuje, przeobraża się, narasta? Mimo tego, że przecież jestem dorosłą kobietą ( a nawet powiem, że dojrzałą) wciąż czuję napierającą falę miłości do rodziców - rozczulają mnie ich szpakowate głowy pochylone nad gazetą; te lekko wypalone oczy wpatrzone we mnie, gdy do nich mówię; pomarszczone i zawsze pomocne dłonie i ta Ich życiowa mądrość, która bije z twarzy. Przy Nich zawsze czuję się bezpiecznie, przy Nich świat przyobleka się w promieniste barwy, przy Nich wracają do mnie najpiękniejsze dni dzieciństwa. Nie muszę być kimś - by wiele dla Nich znaczyć; nie muszę się napinać - by dobrze przed Nimi wypaść, nie muszę być bohaterem - by mnie podziwiali; nie muszę nadmiernie zabiegać o Ich miłośc - Oni zawsze chętnie ją rozdają. Jestem już dużą dziewczynką - a jednocześnie wciąż małym dzieckiem, które nie wyobraża sobie - że mogłoby zabraknąć przy mnie Moich Rodziców.
Kocham Was Mamo i Tato.

środa, 17 marca 2010

Nagroda dla cierpliwych

Mój zamiokulkas zawsze był szalony. Wypuszczał nowe gałązki z łatwością z jaka puszcza się bańki mydlane i nie miał zamiaru na tym poprzestać. Nic więc dziwnego, że po raz kolejny zmusił mnie do kupna podpórek i nowych doniczek - jego gałęzie zaczynają przypominać moje nadgarstki i bidulek nie daje rady by je utrzymać w należytej pozycji. No więc przystąpiłam do próby przesadzenia mojego spryciarza, który najwyraźniej lubi dziewczyny - i stąd ta jego skłonność do ciągłego absorbowania mnie swoja osobą, zmuszania do rozmawiania z nim, przecierania listków i tym podobnych pieszczot. Ale w końcu postanowił mnie nagrodzić za "robienie nic" przy jego osobie. W czasie przymiarki czy jego bulwy zmieszczą się do nowych domków zobaczyła, że coś wystaje z "torebki" jednej z gałęzi - i okazało się, że to kwiat. Trochę niepozorny - ale zawsze jednak kwiatek. Ucieszyłam się, tym bardziej, że nie miałam pojęcia, że zamiokulkas może zakwitnąć.
Te gałęzie są na prawdę baaardzo grube. Z tyłu widać te, które są od chwili kupna a z przodu te, które urodziły się już u nas w domu.

wtorek, 16 marca 2010

Sekret szczęścia

"Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć, jak wielkim cudem jest życie, gdy będziemy gotowi przyjąć niespodzianki, jakie niesie nam los. Bowiem każdego dnia wraz z dobrodziejstwami słońca Bóg obdarza nas chwilą, która jest w stanie zmienić to wszystko, co jest przyczyną naszych nieszczęść. I każdego dnia udajemy, że nie dostrzegamy tej chwili, że ona wcale nie istnieje. Wmawiamy sobie z uporem, że dzień dzisiejszy podobny jest do wczorajszego i do tego, co ma dopiero nadejść. Ale człowiek uważny na dzień, w którym żyje, bez trudu odkrywa magiczną chwilę. Może być ona ukryta w tej porannej porze, kiedy przekręcamy klucz w zamku, w przestrzeni ciszy, która zapada po wieczerzy, w tysiącach i jednej rzeczy, które wydaja się nam takie same. Ten moment istnieje naprawdę, to chwila, w której spływa na nas cała siła gwiazd i pozwala nam czynić cuda. Tylko niekiedy szczęście bywa darem, najczęściej trzeba o nie walczyć. Magiczna chwila dnia pomaga nam dokonywać zmian, sprawia, iż ruszamy na poszukiwanie naszych marzeń. I choć przyjdzie nam cierpieć, choć pojawią się trudności, to wszystko jest jednak ulotne i nie pozostawi po sobie śladu, a z czasem będziemy mogli spojrzeć wstecz z dumą i wiarą w nas samych.
Biada temu, kto nie podjął ryzyka. Co prawda nie zazna nigdy smaku rozczarowań i utraconych złudzeń, nie będzie cierpiał jak ci, którzy pragną spełnić swoje marzenia, ale kiedy spojrzy za siebie – bowiem zawsze dogania nas przeszłość – usłyszy głos własnego sumienia: „A co uczyniłeś z cudami, którymi Pan Bóg obsiał dni twoje? Co uczyniłeś z talentem, który powierzył ci Mistrz? Zakopałeś te dary głęboko w ziemi, gdyż bałeś się je utracić. I teraz została ci jedynie pewność, że zmarnowałeś własne życie.

Biada temu, kto usłyszy te słowa. Bo uwierzył w cuda, dopiero gdy magiczne chwile życia odeszły na zawsze."
— Paulo Coelho
Nad brzegiem rzeki Piedry usiadłam i płakałam...

Pozwoliłam sobie za moja młodszą siostrą - moim aniołem, który strzeże bym zawsze pamiętała, jakie szczęście mnie otacza - przytoczyć te słowa - może komuś pomogą odnaleźć szczęście - mi pomagają każdego dnia.

Może jak się dobrze rozejrzymy to znajdziemy znak od naszego Anioła?

poniedziałek, 15 marca 2010

"Nie ze mną te numery! - Hans!!"


Dziś mamy 15 dzień marca a na dworzu nieustannie króluje zima. Choćby ociupinka wiosny - ale nie, ZIMA, ZIMA, ZIMA. Dziś moja ukochana Połówka z samego rana wyjechała na szkolenie do Warszawy. Droga fatalna, aż boję się myśleć jak Mu się jedzie. Nie lubię gdy nie ma Go z nami w domu i nie wiem, jak bym to przetrwała, gdyby nie nowy członek naszej rodziny.
Otóż zamieszkał z nami Hans. Jest przystojny, mocno opalony, z miłym wyrazem oblicza okolonym małymi kędziorkami i ma cechę, którą sobie bardzo cenię - jest punktualny. Mocno nas absorbuje swoja sobą - często przypominając o swojej obecności ale nam sprawia to dużo przyjemności. Czasem nawet sobie z nim pogadam, szczególnie gdy pierwszego dnia, po przybyciu do nas, nieco niedomagał i odmówił współpracy. Moje gromkie "Hans - nie ze mną te numery!" oraz szybkie zaaplikowanie lekarstwa (kluczyk) podziałało. Hans - to oczywiście stary, zabytkowy zegar (więc druga Połówka nie musi być zazdrosna) firmy Junghans (stąd takie imię, choć Nika nazywa go Janem). Jest prezentem od moich rodziców i przyjechał z Niemiec do Paznania a stamtąd do nas. Długo mogłabym się rozpisywać na tema jego uroku, naszej miłości (bo już się w nim zakochaliśmy), o jego cudownym szemraniu nam do ucha która jest godzina i niesamowitym dźwięku (i długim rezonansie) jaki z siebie wydobywa. Marzyłam o taki cudeńku od roku ale żaden usłyszany dźwięk nie przemawiał do mnie tak jak ten. Bo dla mnie zegar to nie tylko wygląd, to przede wszystkim pomruk czasu, miękkie tykani tik-tak, i ten cudowny pogłos po ostatnim uderzeniu młoteczków (Hans ma ich cztery). To serce naszego domu, które mimo upływu prawie stu lat bije z dokładnością, której mógły pozazdrościć niejeden współczesny zegar. W pierwszej wersji miał to być Gucio (firmy Gustaw Becker - chociażby ze względów patriotycznych) ale Hans przebił wszystkie, jakie do tej pory słyszałam i tak oto dołączył do naszego grona zaprzyjaźniwszy się z nowo przybyłymi sześcioma pięknościami, jakie przyjechały do nas tym razem z Wrocławia. W ten oto sposób, maleńkimi kroczkami (acz sukcesywnie i konsekwentnie) staram się zmieniać to nasze mieszkanko. Piękności mają smukłe , finezyjnie wygięte nóżki o pięknych i wąziutkich "pęcinkach" jak u sarenki. Tapicerka też mi się podoba - i mimo braku widoczności upływu czasu - pewnie za jakiś czas zmienię ją czerpiąc wiedzę od Bestyjeczki.